Ιωάννινα…μια κλειστοφοβική μα τόσο ζεστή και γραφική πόλη…που προκαλεί αντιφατική αίσθηση …όπως η ίδια η ζωή. Έντονες οι αντιθέσεις. Όλα είναι αδρά σαν τους βράχους που υψώνονται στα ζαγοροχώρια. Τα συναισθήματα διττά. Όσο θες να φύγεις άλλο τόσο θέλεις να μείνεις και να δημιουργήσεις. Η ίδια η πόλη, η τοπογραφία μάλλον της ευρύτερης περιοχής σε προκαλεί να παλέψεις με τα δικά σου τα προσωπικά θηρία…Γίνεται εφαλτήριο δημιουργίας. Θάνατος και αναγέννηση…
Πόλη με μικρό χωροταξικά κέντρο μα εξαιρετικά ζωντανή. Σχεδόν καθημερινά συναντάς κόσμο παντού σε δρόμους, σοκάκια και πλατείες …Νέοι άνθρωποι ζουν, διασκεδάζουν, αγαπούν. Και αυτό το βλέπεις, το βιώνεις. Αλλά σε αυτή τη πόλη δεν υπάρχουν ημίμετρα. Τα συναισθήματα εκφράζονται με ένταση σε όλη τους διάσταση.
Συνυφασμένη με τη διασκέδαση, την ανέμελη ζωή…η αιώνια φοιτητική πόλη για όλους εμάς που τη ζήσαμε έτσι. Εδώ πάντα βρέχει…αλλά μας αρέσει. Άλλωστε της ταιριάζει η μουντή βροχερή ατμόσφαιρα…Οργιάζει η ομορφιά της μανιασμένης λίμνης…Και το φως που τρεμοπαίζει καθώς βουτάει βίαια στα γκριζοπράσινα νερά της. Απότομη και η εναλλαγή των εποχών ή των καιρικών φαινομένων. Σαν επέλαση των βαρβάρων…
Ξαφνικά εμφανίζεται ο ήλιος και διασπά το μαύρο σύννεφο που αιωρείται από πάνω μας. Και πάλι με γοργό ρυθμό δίνει τη θέση του στη δυνατή βροχή και στον αέρα. Δες τότε τα φύλλα πώς χορεύουν στο παραλίμνιο σαν να σε προκαλούν να παίξεις μαζί τους κι όχι μόνο… Να παίξεις με τον εαυτό σου, τα συναισθήματα, τον έρωτα και μετά τέλος; Όχι ποτέ δεν τελειώνει το παιχνίδι αυτό… Μα κι αν νιώσεις το πνιγηρό τέλος, μια βόλτα μέσα στο κάστρο, στο Ιτς Καλέ και επιστροφή στο γνωστό δρόμο περιφερειακά της Παμβώτιδας σε πείθει για το αντίθετο, ειδικά αν βρέχει. Έτσι συμβαίνει εδώ: συναισθάνεσαι, καθώς σε μαστιγώνει η βροχή την άγρια ομορφιά, την ηδονή της ίδιας της ζωής…Τελικά το αδρό τοπίο και η έντονη εναλλαγή των καιρικών φαινομένων γίνονται το καθαρτήριο και δημιουργούν αισιόδοξη διάθεση…Όλα ένας κύκλος