Αυτός ο τόπος είναι καταφύγιο για όλο τον κόσμο, που ταλαιπωρείται, που ζει στο στρες στις μεγάλες πόλεις, στη μόλυνση,Και προσπαθεί να ξεκλέψει μερικές μέρες να πάει σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Να αναπνεύσει καθαρό αέρα, να ευχαριστήσει τα μάτια του, την όσφρηση του, τη γεύση του. Αν αντιληφθούμε ότι αυτό που έχουμε είναι πραγματικά ιδιαίτερο, θα μπορέσουμε να το σεβαστούμε και θα μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε
Σε αυτόν τον τόπο μοιράζεσαι στιγμές χαράς, λύπης. και εκεί ανακαλύπτεις αυτό που έχουμε χάσει όλοι μέσα στις πόλεις, την ανθρώπινη διάσταση μας. Τα ερωτήματα για την ανάπτυξη όπως και για το περιβάλλον είναι αυτά που πρέπει να μας απασχολούν και αυτά που θα μας δώσουν καλύτερο μέλλον.
Οι συζητήσεις για το περιβάλλον ,για την ανάπτυξη των πόλεων ,είναι ένας καθημερινός αγώνας. Τίποτα δεν είναι αρκετό.
Θα χρησιμοποιήσω ένα κομάτι , από το κείμενο της Κατερίνας Κοντοπανάγου που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το Ζαγόρι.
Πέτρινα καλντερίμια, πέτρινες σκεπές, ξηρολιθιές, πέτρες και χώμα, βράχοι και νερά… Κι όμως η φαινομενική μονοτονία μεταμορφώνεται σε γητευτή που μαγνητίζει το βλέμμα.
Σε εργαλείο ενδοσκόπησης που αποκαλύπτει μύχια συναισθήματα, αρχέγονες σκέψεις… Βραχώδεις όγκοι σχεδόν απόκοσμοι υψώνονται και χάνονται στον ουρανό ανάμεσα σε απόκρημνες χαράδρες και φαράγγια. Ο περιηγητής εισέρχεται στο άδυτο και πλαισιώνεται από χρώματα και ήχους.
Οι αποχρώσεις σκληρές και απόλυτες, όπως η φύση στο Ζαγόρι. Αλλά και αντιφατικές καθώς το θερμό κόκκινο των ξερών φύλλων εισβάλει βίαια στο ψυχρό γκρι των βουνών. Μουσική επένδυση ο άνεμος, το θρόισμα των ξερών φύλλων, οι ήχοι της πανάρχαιας Μητέρας - φύσης…
Ας φύγουμε λοιπόν για την αγαπημένη μας Πατρίδα
Φεύγωμεν δή φίλην ές Πατρίδα