Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011 γράφει η Δήμητρα Νικολοπούλου Μεταξύ Κομέντια ντελ' Άρτε και κωμωδίας ηθών... Μια από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Ανανεννησιακού Θεάτρου διαδραματίζεται στη Λοκάντα της Μιραντολίνας & στην αίθουσα Θεάτρου του Νέου Ψυχικού.Mια Λοκαντιέρα στις μέρες μας...Η θεατρική ομάδα του Μ.Ε.Ο. Νέου Ψυχικού “Επί σκηνής” παρουσιάζει το έργο “Η εκδίκηση της Μιραντολίνας”.
Όλα ξεκινούν όταν ο Ιππότης Ριπαφράτα, ως γνήσιος μισογύνης, περιφρονεί και προσβάλλει την λοκαντιέρα. Τότε εκείνη αποφασίζει να τον εκδικηθεί, προκειμένου να αποδείξει πως κάθε γυναίκα, αν το θέλει πραγματικά, μπορεί να κάνει οποιοδήποτε άντρα να την ερωτευτεί ...
Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 16 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρακάση και διασκευή Μαριάννας Κυριακάκη. Οι ημερομηνίες των υπόλοιπων παραστάσεων είναι: 19,20, 23,24,25,26 & 27 Ιουνίου.
“Μια εκρηκτική κωμωδία, επίκαιρη σε κάθε εποχή” 
“Η «ΛΟΚΑΝΤΙΕΡΑ», του Κάρλο Γκολντόνι είναι μια από τις σημαντικότερες κωμωδίες της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Γράφει την «Λοκαντιέρα» το 1750-51, σε μια προσπάθεια να κυριαρχήσει στη θεατρική πραγματικότητα της εποχής του . Μια κωμωδία με δαιμόνια πλοκή και διαρκείς ανατροπές, που φτάνει όρια της σκηνικής υπερβολής. Σε πρώτη ανάγνωση πρόκειται για μια χαριτωμένη ερωτική κωμωδία. Το έργο υμνεί τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά κυρίως την καυστική κριτική και υποκρισία της" υψηλής" κοινωνίας. Ο Γκολτόνι από την αρχή της παρουσίας του στο θέατρο προσπαθεί να καταστήσει μέσω του έργου του το ιταλικό θέατρο, ισάξιο του ευρωπαϊκού. Η αιώνια διαμάχη μεταξύ των δύο φύλλων η επικοινωνία που κάποιες στιγμές γίνεται δύσκολη, κωμικές προσωπικότητες, η αφέλεια,η δύναμη, τα οράματα ο ναρκισσισμός, η έπαρση και η κριτική θεώρηση της εποχής του αποτελούν την θεματολογία του. Ο τρόπος ανάπτυξης και η αφηγηματική του λειτουργία καθιστά την «ΛΟΚΑΝΤΙΕΡΑ», ένα έργο που απευθύνεται σ' ένα ευρύτατο κοινό κάθε ηλικίας. Έργο λαϊκό και ταυτόχρονα μια εκρηκτική κωμωδία. επίκαιρη σε κάθε εποχή. Η εσωτερική σχέση των ηρώων καθρεφτίζεται , με την μεσολάβηση πραγμάτων τόσο αβέβαιων και διαφορετικών, όπως οι καθημερινές λέξεις και κινήσεις που χρησιμοποιούμε. Μέσα στην ίδια την πράξη όπου γνωριζόμαστε, δεν αναγνωριζόμαστε”, δηλώνει στα “Τοπικά νέα” ο σκηνοθέτης της παράστασης, Χρήστος Καρακάσης.
Λένε και οι δύο σ΄αγαπώ...
Μιλώντας για τους χαρακτήρες και τα εννοιολογικά σχήματα του έργου τώρα, ο Χρήστος Καρακάσης σημειώνει: «Λένε και οι δύο σ' αγαπώ ή το σκέφτονται και το αισθάνονται αμοιβαία και ο καθένας τους θέλει να εκφράσει μια έννοια διαφορετική, μια ζωή διαφορετική, ίσως ένα χρώμα ή ένα άρωμα στο αφηρημένο άθροισμα εντυπώσεων που απαρτίζει τη δραστηριότητα της ψυχής». Αγαπάμε τελικά μόνο την ιδέα που έχουμε σχηματίσει για τον άλλο. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας επινόηση, Στον καθέναν από εμάς κατοικοεδρεύουν (ενεδρεύουν) πολλοί άνθρωποι, διαφορετικοί και μάλιστα αντίθετοι μεταξύ τους. Η αναζήτηση του εγώ γίνεται έτσι μια επίπονη διαδικασία, ένα τσουχτερό ψηλάφισμα στα τυφλά, μια διαδρομή όλο επτασφράγιστες πόρτες, σκοτεινές γωνιές, παραμορφωτικούς καθρέφτες, μια επώδυνη ιχνηλασία της εσωτερικής μας χώρας”.
“Η μετάφραση και διασκευή της Μαριάννας Κυριακάκη αποκαλύπτει περισσότερες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ,το ερωτικό πάθος, την ζήλεια, την αισθησιακή και αισθητική θεώρηση των καταστάσεων ,το εσωτερικό ταξίδι των ηρώων που κρύβονται και εκτίθενται ταυτόχρονα. Την ίδια στιγμή οι ήρωες ψεύδονται και εξομολογούνται. Όταν κάποιος προσέφυγε στο ονειρικό του σύμπαν προκειμένου «να αποφύγει κάθε σχέση με την ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου», αυτός που «κρυβόταν για να μη διακινδυνεύει να ζει», αυτός που αισθανόταν σωματικά (άρα και ψυχικά) ανίκανος να επικοινωνήσει με τους πραγματικές συνθήκες, αυτός που λύγιζε μπροστά στο θέαμα της πραγματικής ζωής, μας καθιστά συνοδοιπόρους στην αγωνία, την πικρία, τη λαχτάρα, την αναζήτηση του έρωτα και το τέλος του προορισμού του”.